Roosendaal

Jarenlang was het thema "betaalbare woningen" van de politieke agenda verdwenen. Als de SP probeerde aandacht voor de volkshuisvesting te krijgen werden we bestempeld als ouderwets. Volkshuisvesting was iets van vroeger, zo wilde men ons doen geloven. Het ging nu om "marktwerking" en "de moderne woonconsument die kwaliteit eist".

Alsof ooit iemand bepleit had dat sociale woningbouw van slechte kwaliteit zou moeten zijn.

Door een jarenlang beleid van enerzijds de huren almaar omhoog jagen, tegelijkertijd de (financiële) bemoeienis van de overheid met de woningcorporaties verminderen, en anderzijds toestaan dat er steeds minder betaalbare woningen op de markt komen door sloop van bestaande goedkopere huizen en bouw van alleen maar dure; door dat beleid zijn we nu weer zo ver dat er weer opnieuw sprake is van woningnood: een halve eeuw na de wederopbouw van na de oorlog!

Nu zijn de corporaties zo ver dat ze er niet meer omheen kunnen. De vraag naar betaalbare huizen rijst de pan uit, en zij kunnen niet op korte termijn aan die vraag voldoen. De meerderheid van de politiek, zeker ook in Roosendaal, slaapt echter nog rustig verder. Nog steeds is het officiële doel om vóór 2005 maar liefst 850 betaalbare woningen te verminderen, door sloop of verkoop.

Het meest schrijnende effect van het negeren van de sociale volkshuisvesting als een taak van de (lokale)overheid is het ontstaan van dak- en thuislozen; ook in Roosendaal. De wethouder ontkent echter nog steeds het bestaan van dit probleem. Op een brandbrief van de SP tijdens de vorige kouperiode begin december vorig jaar kregen we nog niet eens op tijd antwoord.
"Daklozen bestaan niet in Roosendaal" is nog steeds de opvatting van de wethouder...