Roosendaal

Geboren: Goes

Op: 6 juni 1951

Onderwijs: drie jaar hbs, havo, Sociale Academie

Loopbaan: dertig jaar welzijnswerk

Politiek: actief sinds 1976, van 1997-2007 in raad Roosendaal, van 1999-2007 in Provinciale Staten, vanaf december 2006 in Tweede Kamer door Govert van Veen

ROOSENDAAL - Mosselen met frites, en met een pilsje. Een reisje naar Frankrijk of Duitsland. Een zondagochtend met het radioprogramma OVT, een zonnetje en een krantje. De Kapellekesbaan van Louis Paul Boon, een wandeling aan de Zeeuwse kust: nee, Hugo Polderman heeft geen buitensporigheden nodig om zich gelukkig te voelen.

"Ik ben een doorsnee-mannetje", constateert het 56-jarige Roosendaalse SP-Kamerlid dan ook met een glimlach. "Maar daar is toch niks op tegen? In de gewoonheid ligt een groot stuk schoonheid."

Hij heeft een vrouw, Karin, een dochter van 22, Marleen, en bewoont al dertig jaar hetzelfde huis in Roosendaal. Meer is niet nodig. Onlangs permitteerde hij het zich de oude woning van achter iets uit te bouwen. Maar dat is dan ook alles. Ware SP'ers hechten niet aan status, of aan materialisme, of aan oneindig consumptiegedrag.

Noch aan carrièreplanning of grootverdienen. Kamerleden cashen dik negentigduizend euro (bruto) per jaar. Maar niet de Kamerleden van de SP. Polderman: "Mijn inkomen wordt doorgesluisd naar de rekening van de SP. Vervolgens krijg ik 2400 euro netto van de partij terug. Zo werkt dat bij ons. Vind ik prima. Ben ik tevreden mee. Wij zijn geen carrière-politici. Je moet echt wel het SP-gevoel hebben."

Het is genoeg ook, die 2400 euro, voor het hele gezin. Toen hij onverwacht, en op nogal curieuze wijze, als 25e en laatste fractielid begin december 2006 de Tweede Kamer binnenglipte, was één ding meteen duidelijk. Karin: "Tot dan werkten we allebei parttime. Ik sorteerde post bij TNT, in Dordrecht. Dat was best zwaar werk. Daar stopte ik meteen mee. Goh, wat was ik blij."

Een kwartier maar, zegt Hugo Polderman eind 2006 nodig gehad te hebben om voor zichzelf de beslissing te nemen. "Het was 26 of 27 november, Hans van Heijningen, van het partijsecretariaat, belde. Dat ze me in de Kamer wilden. Het kwam als een verrassing. Maar je realiseert je haast meteen dat het hartstikke leuk is, en een uitdaging, om een van de slechts honderdvijftig Nederlanders te zijn die mee kunnen spelen op het hoogste democratische niveau. Dezelfde avond heb ik teruggebeld. 'Het is goed, maak het maar in orde'."

Hij werkte op dat moment als ouderenadviseur bij een stichting in Dordrecht. "Daar moest ik dus meteen weg. Zo van: het land heeft je nodig, dan gelden geen opzegtermijnen, dan heb je maar te gaan. Alsof ik onder de wapenen werd geroepen. Ik was die dag bij een nieuwe cliënt, een mevrouw, op huisbezoek en had een cameraploeg van Omroep Brabant op m'n nek. Ik zei tegen die mevrouw: 'Ik ben hier vandaag voor het eerst en voor het laatst. In elk geval kunt u zeggen dat u nog door een Kamerlid geholpen bent'. Moest ze om lachen."

En nu, een jaar en twee maanden verder, is hij de eerste verwondering voorbij en ingewerkt op wat zijn portefeuille is: natuur- en landschapsbeheer en visserij. Tot zijn successen op dat gebied beschouwt hij onder andere aangenomen moties over de strijd tegen de verdroging, "dat geldtekort geen reden mag zijn om de doelstelling niet te halen" en het nationale beheersplan van de paling, in de rivieren en het IJsselmeer. "Het was wennen om te werken met professionals die er niks naast doen. Discussies gaan nu soms door tot diep in de nacht. Zeker was dat in de eerste dagen het geval, met zaken als Verdonk en het generaal pardon die toen speelden. Ik had niet altijd door wat er gebeurde. Dan kwam ik thuis, zette ik de televisie aan, hoorde ik dat de Kamer iets had besloten. Wist ik niks van. Nu is dat anders. Je ontwikkelt meer 'antenne', hoort eerder iets van collega's."

Al zal netwerken nooit een sterk punt worden. "Ik ben best wel introvert. Zou meer frivoler willen zijn. En ben ook geen socializer of netwerker. Zou ik wel willen leren. Het uitbundige, dat zit niet zo in me. Ik ben meer een stílle genieter. Van het type dat, als hij iets goed vindt, zegt: 'Dat is niet slecht'." Is het zijn Zeeuwse (Goes) afkomst? Hij haalt zijn schouders op. Ach, "er wordt zo veel gegeneraliseerd. M'n vader is 89, m'n moeder 85, ze leven allebei nog. M'n vader heeft z'n memoires geschreven. Als je die leest, geweldig. Hij komt uit de arbeidersklasse, mocht studeren, en heeft zich van onderaf opgewerkt. Op een gegeven moment was hij conrector van een lyceum. Veel respect voor hoe hij dat heeft bereikt. Werken overdag, studeren in de avonduren. Tjonge wat heeft die generatie moeten sappelen."

Drie broers heeft hij. Twee van hen gingen ook de politiek in. Voor de PvdA, de partij ook van zijn vader. Z'n moeder was van CHU-huize. "Zij heeft wél op me gestemd, de laatste keer. M'n vader niet, geloof ik nooit."

De politieke discussies, thuis, laaiden hoog op. En zijn er nu, op verjaardagen, nog steeds. "Ik sloot me aan bij de SP, omdat ik de PvdA niet links genoeg vond. We waren wereldverbeteraars. De verwijten die ik toen Den Uyl maakte, die kunnen m'n broers nu Bos maken. En dat doen ze ook. Ze zijn in hem teleurgesteld. Dat kan ik beamen. En ik krijg te horen dat het wel heel makkelijk is om enkel oppositie te bedrijven."

Maar een andere keus was er ook in 2006 niet, zegt hij. "Balkenende wilde zich niet laten mangelen tussen PvdA en SP. Hij wilde zijn beleid voortzetten. Doet hij ook. De PvdA is er veel te snel ingestapt en heeft weinig binnengehaald. Enkel op het punt van integratie."

Intussen stelde de SP intern orde op zaken, aldus Polderman. "We kwamen door die gigantische verkiezingswinst met veel nieuwelingen te zitten. Die zich moesten inwerken en inlezen. Mezelf incluis. We waren wat in onszelf gekeerd, en gaan nu weer naar buiten. We hebben de tijd goed benut en gaan ons weer laten gelden. Dat hebben we zo afgesproken. Vanaf nu gaan we weer in de picture komen. Een doel is nog steeds dit kabinet naar huis te sturen. Hoe eerder hoe beter. Al ga ik ervan uit dat het nog drie jaar duurt tot er nieuwe verkiezingen zijn. Geen flauw idee wat ik daarna ga doen. Lokale politiek is ook heel leuk."

- g.vanveen@bndestem.nl SP'er Hugo Polderman uit Roosendaal glipte in december 2006 de Tweede Kamer binnen. Hij werkte op dat moment als ouderenadviseur in Dordrecht. 'Daar moest ik meteen mee stoppen. Zo van: 'het land heeft je nodig'. Alsof ik onder de wapenen werd geroepen.' foto Robert van den Berge/het fotoburo