Roosendaal

De laatste tijd timmert Paul Klaver (fractievoorzitter van de PvdA fractie in Roosendaal) fors aan de weg met analyses en andere bezweringen over de volgens hem zo noodzakelijke samenwerking in West Brabant. Er wordt veel geschreven en veel gepraat en vergaderd, maar wat is nu de praktijk, wat merken de inwoners van Roosendaal en West Brabant hiervan? En vooral waar moet die samenwerking toe leiden, wat is de visie op de toekomst van West Brabant? Is ons enig bestaansrecht onze ligging tussen Rotterdam en Antwerpen en daarmee onze logistieke mogelijkheden of zijn er ook andere opties? Aan die vraag is Klaver kennelijk nog niet toe. Zijn pleidooi is vooral procedureel. De oproep is: “Werk vooral samen het doet er niet toe waaraan”. Hoewel ons dat een wat beperkte oproep lijkt, toch een reactie op die procedurele aanpak en vooral enige voorbeelden over (gebrek aan) samenwerking in de praktijk.

Lobbytraject Beneluxtrein
De Gemeenteraad heeft tweemaal unaniem een motie aangenomen om te lobbyen voor het behoud van de Beneluxtrein. In februari 2008 is in een bijeenkomst van alle fracties en de twee Roosendaalse 2e kamerleden de afspraak gemaakt om te lobbyen voor het behoud van de Beneluxtrein. Een heldere afspraak en je zal verwachten dat zowel raadsfracties als college zich, waar het maar mogelijk is, uitspreken voor het behoud van deze voor Roosendaal en de regio zo belangrijke treinverbinding. Wat gebeurt er echter in de praktijk? Na wethouder Lok zegt nu ook de nieuwe wethouder Uytenhage dat het behoud van de Beneluxtrein niet realistisch is. Klavers PvdA houdt zich op dit dossier muisstil en het CDA voert een eigen campagne voor een snelle treinverbinding met Antwerpen. Op zich is het laatste een alternatief als de Beneluxtrein niet behouden kan blijven, maar het is “second best” en tegen de afspraak. Met name worden daarbij de belangen van de hele regio van Bergen op Zoom tot Vlissingen en van Oudenbosch tot Dordrecht ‘vergeten’. En het ging toch vooral om de regionale samenwerking?
Een mogelijk gevolg van deze “zwabberlobby” is dat Roosendaal eerder minder serieus genomen wordt, omdat in de praktijk de neuzen niet dezelfde kant op staan.

Majeure Opgaven
Roosendaal kent maar liefst 7 majeure opgaven variërend van de omlegging van de A58 en aanpak Spoorhavengebied tot investeren in de bestaande stoeptegels en leefbaarheid in de wijken en dorpen.
Het traject van die 7 majeure opgaven voor de komende pakweg twintig jaar is medio 2007 door voormalig wethouder Pelle opgestart met de uitdrukkelijke randvoorwaarde dat een breed draagvlak in de gemeenteraad gezocht diende te worden en dat er een stevige lobby naar andere overheden ingezet zou worden. Zeker voor grote zaken als Spoorhaven en A58 is medewerking van rijk en provincie een noodzakelijkheid. We zien nu in de praktijk dat na een uitermate moeizaam traject de Roosendaalse coalitie- en de oppositiepartijen vooral bezig zijn met waar ze het niet over eens zijn en de gezamenlijkheid is ver te zoeken. Over bijvoorbeeld de facelift van het Spoorhavengebied bestaat in grote lijnen overeenstemming. Alleen over de mogelijke bouw van een nieuw stadkantoor wordt verschillend gedacht. Onder andere de SP is hier geen voorstander van. Je zou dan mogen verwachten dat de nadruk vooral gelegd wordt op die onderdelen waar we het over eens zijn.
Maar de inwoners van Roosendaal zien ook hierbij alleen maar kibbelende raadsleden, het brede draagvlak verdwijnt steeds meer en aan de noodzakelijke lobby richting andere overheden is nog nauwelijks begonnen.

Het heeft weinig zin om maar te blijven praten en schrijven over meerwaarde en de kansen van samenwerking als je er in de praktijk niet aan doet.
Indien de Roosendaalse politiek wil winnen aan geloofwaardigheid en het vertrouwen van de burger in de politiek hoger moet worden dan moet je in de praktijk laten zien dat je samenwerkt. Oud PvdA wethouder Schaefer uit Amsterdam zei begin jaren tachtig al “In beleid kan je niet wonen” De kracht van de democratie is ook luisteren naar de minderheid. In de Roosendaalse situatie betekent dat dat de huidige coalitie met haar 1 zetel meerderheid de oppositie serieus moet nemen.
Samenwerken is geven en nemen en in de dagelijkse politieke praktijk laten zien dat je het meent.

Peter den Hartog (Fractievoorzitter SP Roosendaal)
Hugo Polderman (Tweede Kamerlid SP)