Roosendaal

Gewoon een stukje politiek/maatschappelijke humor om in deze gespannen examentijd even al lachend te ontspannen.

Voor alle duidelijkheid een kort voorwoord met uitleg over ziekten, het FC pokke ambulancevervoer en de bezuinigingen van het kabinet op de AWBZ (=algemene wet bijzondere ziekenkosten). Zoals je weet heb ik een wat ouder ' vriendje' die behoorlijk kleurenblind is. Zelf spreekt hij liever van kleurengestoordheid, want zijn wereld is niet geheel zwart/wit, maar hij neemt kleuren anders waar dan wel kleurenzienden. (groenblauw wordt grijs of bruinig, rood kan van paars tot zwart gezien worden. geel blijft het langst intact. gele letters op een blauwe achtergrond is het meest gunstige contrast). Kleurenblindheid is er van een beetje verwarring tot nog maar slechts 10 procent van het totale gezichtsvermogen. Volgens de heren medici ben je dan blind. Officieel heet dit achromasie. Er zijn naast aanleg/erfelijkheid vele andere oorzaken van kleurenblindheid en slechtziendheid. Denk aan; - suikerziekte, waarbij netvliesloslating, kleine bloedinkjes in het oog het gezichtsvermogen be?nvloed. Ook kunnen in de loop van een leven kleurenkegeltjes teloor gaan door bv. glaucoom. En sommige mensen worden ziend geboren maar ontwikkelen in de loop van hun leven kleurenblindheid of slechtziendheid door een erfelijke ziekte aan bv. de grote oogzenuw. Ook ongevallen e.d. kunnen debet zijn aan slechtziendheid. Het komt vaker voor dan men denkt. Geboren kleurenblindheid is 1 op de 6 mannen en 1 op de 12 vrouwen. Om over alle percentages die er in de loop van het leven bijkomen nog maar te zwijgen.

Hieronder volgt een fictief verhaal met in humoristische vorm met alle ingredi?nten van deze handicap. De feiten zijn echt maar om er een lopend verhaal van te maken heb ik omstandigheden met elkaar verweven. En om privacy redenen zijn de namen van de betreffende personen veranderd. En ook al spreekt mijn ervaringsdeskundige over kleurengestoordheid heb ik toch nog wat aan die term geknutseld, omdat gestoordheid bij mij de associatie oproept als zijnde van Lotje getikt. En uiteindelijk vond ik de term kleurenverstrooidheid wat vriendelijker klinken. Professors zijn dat soms ook en die zijn bepaald niet van Lotje getikt.

Met dank aan Rob, Nico, Josine en Ada.

Colorkolder.

Op een mooie pinksterdag wandelt de nog maar pas 65 jaar jong geworden, kleurenverstrooide Jan met zijn, al dertig jaar aan suikerziekte lijdende 63 jarige vrouw, An door het stadspark. An is al wat slechter ter been omdat de suiker haar bloedvaten in de benen hebben aangetast. Maar met haar, voor moederdag, van de kleinkinderen gekregen, rollator is het nog aardig vooruitkomen. Voor haar is de jeugd van tegenwoordig dus zo slecht nog niet! ' Toch aardig van Anoek en Ferrry om hun zuurverdiende centjes, verdiend bij de kruidenier die op de kleintjes past, aan oma te besteden', zegt ze tegen Jan. ' Dat zou nou Balkellende, of hoe heet die ook al weer, ook eens moeten doen!' 'Ja, soms denk ik dat die zelf vergeet dat hij een bril draagt?!' oppert Jan. ' Wat zou hij eigenlijk mankeren aan zijn ogen?' , vraagt hij aan An zich hardop af. ' Weet ik veel?.' Hij lijkt wel verdomd veel op Harry Potter. Misschien doet hij dat wel expres? Want Engeland ligt toch weer iets dichter bij George Busch dan Nederland, toch?!' Ik geloof van wel.

Als ik de wereldkaart tenminste bekijk. Maar ja schat, je weet met al die kleurtjes is dat voor mij ook maar gissen', antwoordt Jan.
Wat staan er de bomen mooi bruin bij. En wat mopperen die meteorologen toch over de aanhoudende droogte?
Het gras is toch prachtig beige?!' Een jonge man van plusminus 15 jaar met prachtige blauwe hanenkam passeert het bejaarde echtpaar op een krakkemikkige fiets. ' Toch zonde als je zo jong al grijs bent', merkt Jan op. 'Ja, maar alles beter dan kaal! Dat worden wij wel geplukt', glimlacht An.

Plotseling voelt ze zich onwel en zakt langzaam naast haar rollator op de grond. Jan haalt zijn verjaardagscadeau, ook van diezelfde kleinkinderen, uit zijn binnenzak. Gelukkig is het een blauwe met gele nummerplaat. En snel belt hij 112. Vijfentwintig minuten laterkomt de ambulance met 'zeer grote spoed' aangesneld. Voordat An opgeladen wordt moet Jan eerst hun verzekeringsbewijs overleggen. ' Eerst controleren of U wel een uitgebreid aanvullend pakket heeft', commandeert de 'zieke' broeder. 'Zeker een Zalm fan' mompelt Jan binnensmonds. ' Want die vis wordt duur betaald'. Na drie kwartier, vanaf zijn melding aan 112, belanden ze eindelijk in het ziekenhuis. Op de eerste hulp worden de verzekeringspapieren nogmaals gecontroleerd. Een beetje scheef naar Jan kijkend knikt de dienstdoende arts naar zijn assistente. An is inmiddels bij bewustzijn gekomen en de dokter is niet erg onder de indruk van haar. Maar goed, ze wordt gepikt en nagekeken. En dan is de conclusie; 'Suikerspiegel in de war'. Nonchalant meldt de arts Jan dat zijn vrouw binnen een paar daagjes weer boven Jan zal zijn. ' We nemen haar op, reguleren de boel, en dan kunt U haar weer ophalen. Gaat U thuis maar wat spulletjes voor haar verblijf hier halen? Het komt echt allemaal in orde'.

Jan wandelt naar huis. Het voetgangersstoplicht van mannetje lopen is stuk en het mannetje blijven staan is voor Jan altijd al zwart. Na drie rondjes stoplichten wachten besluit Jan toch maar over te steken. Een boze automobilist steekt zijn middelvinger omhoog en roep uit zijn zijraampje; 'Stommeling!' Jan kent dit soort reacties wel en bedenkt; ' Ach liever stom dan gehandicapt'. Thuis verzamelt hij sedert jaren wat pyjama's en toiletartikelen voor An. ' En nu terug naar het ziekenhuis'. Maar hoe? De taxi kan hij niet betalen. De buurvrouw werkt, omdat ze van een inkomen allang niet meer rond kan komen. Je kent het wel; kinderen die kosten, de huur stijgt belachelijk en de euro heeft de dagelijkse boodschappen tot luxe artikelen gemaakt. ' Nou, dan weer maar lopen'. Onderweg voelt Jan een vreselijke kiespijn opkomen. Maar nu de tandarts uit het ziekenfonds is gemieterd besluit Jan dat hij thuis wel zal spoelen met een borrel. En mocht dat niet afdoende helpen, dan zuipt hij de fles wel leeg. In de middeleeuwen deden de mensen niet anders. En zeg nou eerlijk. Ze kunnen wel zingen dat het altijd lente is in de ogen van de tandartsassistente, voor Jan was het altijd al herfst en nu zelfs winter. Aangekomen in het ziekenhuis moet Jan erg nodig. Aan een voorbijkomende zuster vraagt hij vriendelijk naar een toilet. ' De gele deuren, meneer', antwoordt ze. De blauwe zijn immers voor het personeel! Maar hoe ziet Jan het verschil? Licht en donker zou je denken. Maar is het lichtblauw of donkerblauw? Is geel donkergeel of lichtgeel? Hij probeert gewoon maar wat. En voor hij het beseft staat hij midden tussen de containers vuil wasgoed. Hij houdt het echt niet meer en besluit dat de wasserette toch niet zal weten of er nu een patiënt meer of minder in bed heeft geplast. ' Daar ben ik in ieder geval van verlost', denkt Jan als hij de deur weer achter zich sluit. ' Nu de spullen van An naar haar brengen'. Bij zijn 'jeugdliefde' aangekomen legt hij alles wat hij dacht dat ze nodig had in haar kastje. An is blij haar Jan weer te zien. ' O, Jan, denk je nog wel aan Stien haar verjaardag morgen? Wil je haar namens ons een felicitatiekaartje sturen? En doe meteen een paar boodschappen. Het geld zit in mijn portemonnee. In die tas die ik bij me had in het park'. Alles belooft te hebben gaat Jan na het bezoekuur naar de boekhandel om en leuke kaart voor hun vriendin uit Zeeland. Deze vrouw wordt morgen zevenendertig en heeft vanaf haar elfde achteruitgang met de gezichtszenuw. Nu ziet ze nog voor tien procent uit het ene en voor zeven procent uit het andere oog. ' Toch leuk', denk Jan, ' dat we bevriend met haar geworden zijn. Ada houdt erg van poezen en dus kiest Jan een kaart met een vriendelijk kitten met opgeplakte kraalogen, die als je met de kaart schudt vrolijk heen en weer dansen. Hartelijk gefeliciteerd staat erop. ' Dat zal ze echt leuk vinden', vermoedt hij. ' Nu nog even langs het postkantoor voor wat postzegels'. Daar aangekomen trekt hij, zoals ieder ander, een volgnummertje. Hij is nummer 51. De display van de volgnummers is rood op zwart, maar voor Jan dus volledig black en roepen welk nummer er aan de beurt is zoals bij de bakker dat doen ze hier niet. 'Shit', denkt Jan, in zijn door de kleinkinderen opgedane moderne juppentaal. Aan een aardig ogende jonge vrouw naast hem vraagt hij vriendelijk of zij hem wil waarschuwen wanneer nummer 51 aan de beurt is. De vrouw bekijkt Jan als was hij een alien. Jan voelt dit aan een verontschuldigt zich tegenover haar met het verzinsel; - de vergeten leesbril -. Dat werkt namelijk altijd. Nu ontspant haar gezicht en begripvol stemt ze in. ' Gelukkig, ik heb het weer gered', verzucht Jan.' Nu nog naar de supermarkt.' Jan loopt trouw heel zijn boodschappenlijstje na. Bij de kassa vertelt een vriendelijke caissiëre; ' Dat is dan 71 euro 86 alstublieft?' Jan opent de portemonnee, die hij van An meegekregen heeft. ' Verdomme, al die briefjes lijken op elkaar!'. Hij haalt ze er allemaal uit en draait ze een voor een om. ' O, dit is er een van vijftig en dan die is, eens kijken, van twintig'. Net zo doet hij dit met het muntgeld. Alles omdraaien om te zien welke nummertjes erop staat. In de rij wachtende kijken twee mensen elkaar aan met zo'n blijk van; ' Alweer een seniele ouwe gek!' Thuis krabbelt hij het adres van Stien en de vriendelijke groetjes op de leuke kaart. Dan post hij vol trots zijn zelf uitgekozen kaart in de zwarte PTT bus om de hoek. De volgende dag ontvangt Stien haar welgemeende verjaardagskaart. Ze raapt hem van de grond. 'Met haar neus' leest ze zo goed en zo kwaad mogelijk wie haar tracht de beste wensen te doen. Het voelt alsof er geld op geplakt is. Twee muntstukken of zoiets? Uiteindelijk vraagt ze haar twee dochters te hulp. Die zeggen erg weinig, maar lachen zich de lambam. ' Zeg nou, van wie is ie?' ' Van Jan en An', komt er schaterlachend uit. ' Nou, dat is toch leuk?! Wat valt er nou zo stom te lachen?' ' Mamma, er staat; hartelijk gefeliciteerd met je zevende verjaardag. En je muntstukken zijn bewegende kattenogen', komt er gierend uit. Stien voelt nog eens aan de kaart en verrek heel vaag ziet ze een blauw bolletje met daarin het cijfer zeven. ' Er is iets met An', merkt ze geschrokken op . De twee dochters zijn plots uitgelachen. ' Is hun moeder ' helderziend' geworden'?, vragen ze zich af.

' Nee, sukkies, Jan is hartstikke kleurenverstrooid en heeft dus die zeven in het blauw niet gezien! Voor hem heeft er hartelijk gefeliciteerd gestaan. Snap ie?' ' Ik ga meteen bellen, want hier klopt het een en ander niet'. Dochter Trees poets met haar persoonsgebonden budget de huiskamer van haar ouders op als de telefoon gaat. ' O, je kunt moeder ook rechtstreeks bellen. Ze heeft telefoon naast haar bed'. Stien voelt naar het door Trees opgegeven nummer. ' Hallo, met An', klinkt het aan de andere kant van de lijn. ' Is alles goed met je?', vraagt Stien bezorgt. ' Ja, hoor! Buiten een man met een bruine en een zwarte schoen, een gele en een witte sok, een groene broek en een blauw colbert, een bruin overhemd en een paarse das, maak ik het uitstekend', lacht ze. ' Maar nu moet ik echt ophangen. Een ander spoedgeval wacht op mijn bed'. Samen met Jan strompelt ze naar huis. Van de thuiszorg krijgt ze voorlopig geen hulp. Er zijn nog 4122 wachtende voor U, hoort ze op het antwoordapparaat. ' Dit is voor Jan de absolute limit. Uit pure wanhoop wordt hij lid van de SP. Een paar dagen later krijgt hij een welkomsbrief. En wat ziet hij tot zijn grote verbazing. Er staat een geworpen bom op, een soort vliegende granaat! (de rode tomaat is immers zwart). Dit was toch wel het laatste wat hij verwacht had. ' Kun je nou tegenwoordig niemand meer vertrouwen?!' Zijn laatste houvast is nog agressief ook. Teleurgesteld gaat hij naast An zitten. Ze houden hun handen vast. Op deze manier wacht hen nog slechts samen te wachten op Hein met de zeis.