Roosendaal

In Roosendaal is al vrij vroeg (nl. in 1978) een plaatselijke afdeling van de SP van de grond gekomen. Initiatiefnemer was de uit Goes afkomstige Hugo Polderman, die destijds als opbouwwerker in de gemeente Roosendaal en Nispen werkte. Hij vond dat Roosendaal rijp was voor een progressieve partij die de arbeiders moest vertegenwoordigen, en die de Roosendaalse cultuur van achterkamertjespolitiek moest gaan doorbreken door vanuit de plaatselijke bevolking acties te organiseren om zo de gemeentelijke besluitvorming, die grotendeels bepaald werd door gevestigde belangen, te beïnvloeden. De traditionele politieke partijen spraken hem niet aan, de jonge Socialistiese Partij des te meer. In 1978 nam hij daarom het initiatief tot de oprichting van de afdeling Roosendaal van de SP.

De eerste jaren waren zeker niet gemakkelijk. Veel tijd werd geïnvesteerd in het onder de aandacht brengen van het ideeëngoed van de partij, door dagenlang telkens opnieuw van deur tot deur te gaan om te proberen de Tribune te slijten. Bijna niemand had in die jaren nog gehoord van de SP, omdat de partij nog geen zetels had in de Tweede Kamer en dus geen landelijke bekendheid genoot. De SP was duidelijk een buitenbeentje in de Roosendaalse politiek, en het aantal vaste lezers van de Tribune was daardoor jarenlang zeer gering (slechts enkele tientallen), maar onder hen waren er gelukkig toch regelmatig mensen die zich zo aangesproken voelden door de standpunten van de SP, dat zij bereid waren zich voor kortere of langere tijd actief in te zetten voor de partij. Want als nieuwkomer in de plaatselijke politiek, zonder zetels in de gemeenteraad, was er maar één manier om bekendheid te verwerven en een achterban op te bouwen: door acties op poten te zetten vanuit de plaatselijke bevolking, om zo druk uit te oefenen op de gemeente om ongewenste ontwikkelingen tegen te gaan.

In die jaren kreeg de SP meer dan eens het verwijt te horen dat de leden ervan niets meer waren dan onruststokers, die erop uit waren om de gemeentelijke besluitvorming op alle mogelijke manieren te dwarsbomen. Bij herhaling spuwden Roosendaalse wethouders in de pers en tijdens raadsvergaderingen hun gal, wanneer de SP weer eens een actie op poten gezet had die op brede steun onder de plaatselijke bevolking kon rekenen, maar die de gemeente slecht uitkwam. Natuurlijk hadden niet alle acties succes, maar de plaatselijke afdeling heeft nog altijd goede reden om met trots terug te kijken op de acties die wèl succesvol waren, vaak ondanks gemeentelijke tegenwerking. Zo voerde de SP met succes actie tegen de aanwezigheid van lpg-tankstations  in woonwijken, en tegen de voorgenomen huurverhoging van sociale huurwoningen in de woonwijk Kalsdonk, die het Gemeentelijk Woningbedrijf wilde doorvoeren onder het mom van renovatie, terwijl er in feite sprake was van regulier achterstallig onderhoud.

Hoewel de plaatselijke afdeling in die beginjaren dus zeker successen boekte, vertaalde zich dat niet in een substantieel grotere aanhang. De SP deed in 1982 voor het eerst mee aan de gemeenteraadsverkiezingen, en de uitslag daarvan (246 stemmen) was zeker ook niet bemoedigend. Dit uitblijven van succes was er mede de oorzaak van dat de activiteiten van de Roosendaalse afdeling in de daaropvolgende jaren op een laag pitje kwamen te staan. Hugo Polderman zou in die jaren meer tijd investeren in het van de grond krijgen van afdelingen in Bergen op Zoom en Zeeland: Roosendaal was volgens hem blijkbaar nog niet rijp voor de SP.

Dat veranderde in 1987, kort nadat de landelijke partij zich onder invloed van Jan Marijnissen was gaan omvormen van een bijna orthodox-marxistische partij met rigide standpunten tot een partij met meer realistische uitgangspunten, die duidelijk de potentie in zich had om een veel bredere aanhang onder de bevolking te verwerven. In april 1987 werd de Roosendaalse afdeling formeel opnieuw opgericht.

In maart 1988 vond er een bijeenkomst plaats in het Roosendaalse Hotel Merks van de plaatselijke partijleden met de kersverse partijvoorzitter Jan Marijnissen, waarin een strategie uitgestippeld werd die ervoor moest zorgen dat de naamsbekendheid en de aanhang van de partij in Roosendaal in de daaropvolgende jaren zou groeien.

Hoewel ook in de periode daarna de toekomst van de Roosendaalse afdeling niet altijd even rooskleurig leek - met name het aantrekken van geschikte bestuursleden zorgde nogal eens voor problemen -, bleef het nieuw hervonden elan aanwezig, en de afdelingen was in die periode bijzonder actief in het voeren van acties die vaak weerklank vonden onder de plaatselijke bevolking, en vaak het gewenste resultaat hadden.

Alle inspanningen begonnen eindelijk vruchten af te werpen. De aanhang van de partij groeide langzaam maar gestaag, en in 1994 was er goede hoop dat de SP eindelijk een zetel in de Roosendaalse gemeenteraad in de wacht zou slepen. De teleurstelling was dan ook enorm, toen na telling van de stemmen bleek dat de SP slechts ongeveer honderd stemmen tekort kwam.

Het mobiliseren van de plaatselijke bevolking, om op die manier rechtstreeks de gemeentelijke besluitvorming te beïnvloeden, is een werkwijze die door alle plaatselijke SP-afdelingen gevoerd werd, en die zonder twijfel een van de belangrijkste oorzaken is geweest van de groei van de aanhang en de toenemende naamsbekendheid van de partij. Op landelijk niveau leidde dit er in 1994 uiteindelijk toe, dat de SP voor het eerst twee zetels in de Tweede Kamer wist te veroveren.

En ook in Roosendaal was het bij de gemeenteraadsverkiezingen van 27 november 1996 eindelijk zo ver: de SP kreeg een zetel in de gemeenteraad, en is sindsdien niet meer uit de raad weg te denken.

In 2002 won de SP er nog een zetel bij.

Vanaf 2006 werden 3 van de 35 gemeenteraadszetels door de SP bezet. 

Een nieuw groot succes was er in 2014. De fractie, nu onder leiding van Ada Oudhof, haalde bij de gemeenteraadsverkiezingen van woensdag 19 maart 2014 maar liefst 5 zetels. Het was toen ook voor de rest van Roosendaal duidelijk, men kon niet meer om de SP heen. De SP trad voor het eerst in de geschiedenis van Roosendaal toe tot het College van B&W.

De oprichter van de SP in Roosendaal uit 1978, Hugo Polderman, werd in 2014 de eerste wethouder van SP in het Roosendaalse College van B&W.

2017 - 2021

Ook de SP in Roosendaal kent dieptepunten toen de fractie het niet eens was met de landelijke SP. Zij zijn zelfstandig doorgegaan. De SP afdeling heeft een nieuw kernbestuur gekozen. Ondanks een sterk nieuw bestuur, heeft de afdeling onder voorzitterschap van Iwan van Dijk besloten niet mee te doen aan de gemeenteraadsverzieningen van 2022. "We hebben niet de tijd en de mensen opgeleid om aan de raad af te dragen"